مقایسه اثرات درمانی تیبولون و هورمون درمانی کلاسیک بر شاخص و ارزش بلوغ سلول های واژن در زنان یائسه

سابقه و هدف: واژینیت آتروفیک یکی از مشکلات شایع دوران یائسگی است که توسط روش های هورمون درمانی بهبود می یابد. هدف از پژوهش حاضر مقایسه شاخص و ارزش بلوغ سلول های واژن در طی مصرف تیبولون و هورمون درمانی جای گزینی بود.   مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی بر روی 150 زن یائسه و در سه گروه درمانی انجام گرفت. هر گروه به مدت 6 ماه یکی از سه رژیم درمانی تیبولون، هورمون درمانی جای گزینی و مکمل کلسیم را دریافت نمودند. شاخص و ارزش بلوغ سلول های واژن قبل و بعد از درمان و با استفاده از تست پاپ اسمیر مورد مقایسه قرار گرفت.   یافته ها: آزمون ویلکاکسون نشان دهنده اختلاف معناداری بین درصد سلول های قاعده ای، سطحی و ارزش بلوغ سلول های واژن پس از درمان نسبت به قبل از آن در دو گروه تیبولون و هورمون درمانی جای گزینی بود (001/0= p )، ولی درصد سلول های بینابینی اختلاف معناداری نداشت. آزمون من ویتنی نشان داد درصد سلول های قاعده ای در گروه هورمون درمانی جای گزینی نسبت به تیبولون (002/0= p ) و کلسیم (001/0= p ) کمتر بود. همچنین، این شاخص در گروه هورمون تیبولون نسبت به کلسیم (001/0= p ) کمتر بود. درصد سلول های بینابینی در گروه هورمون درمانی نسبت به به تیبولون (03/0= p ) و کلسیم (001/0= p ) بیشتر بود. درصد سلول های سطحی و ارزش بلوغ سلول های واژن در گروه هورمون درمانی جای گزینی بیش از کلسیم (001/0= p ) بود، ولی نسبت به تیبولون افزایش معناداری مشاهده نشد. در گروه تیبولون نسبت به کلسیم درصد سلول های قاعده ای (001/0= p ) کاهش بیش تر اما در درصد سلول های بینابینی افزایش معناداری مشاهده نشد. درصد سلول های سطحی و ارزش بلوغ سلول های واژن توسط تیبولون بیش تر از کلسیم (001/0= p ) افزایش یافت. نتیجه گیری: تیبولون همانند هورمون درمانی کلاسیک منجر به بهبود شاخص و ارزش بلوغ سلول های واژن می گردد. با توجه به خطرات احتمالی و عوارض جانبی مصرف هورمون درمانی کلاسیک، تامل و حسن دقت در انتخاب روش درمانی مناسب جهت بهبود علائم یائسگی از جمله آتروفی دستگاه تناسلی از سوی تیم پزشکی و ارائه دهندگان خدمات سلامت پیشنهاد می گردد.